Zygopetalum mackaii

Hooker 1827
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Maxillarieae
Podplemię: Zygopetalinae

 

Foto: © Wolfgang Wieser. Wszelkie prawa zastrzeżone. Zdjęcie opublikowano za pozwoleniem Orchideengalerie.

Zygopetalum mackaii

Synonimy:

Popularna, ale nieprawidłowa forma nazwy to Zygopetalum mackayi.

Występowanie:

Południowa Brazylia od stanów Minas Gerais i Espirito Santo na północy do Rio Grande do Sul na południu. Są roślinami naziemnymi rosnącymi w rzadkich lasach, na łagodnych zboczach porośniętych krzewami, trawiastych równinach lub łąkach w pobliżu lasów, na wysokości 1300-1700 m. 

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 34°C i -3°C.
Średnia wilgotność waha się od 73% w lutym do 83% w sierpniu.
Opady od 38 mm w styczniu do 239 mm w czerwcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 15,6/8,3°C w styczniu do 22,8/14,3°C w sierpniu.
Okres kwitnienia: od października do marca.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany przez hodowców to jesień i zima, ale kwitnienie zdarza się też w innych terminach. Zygopetalum mackaii jest często mylone z bardziej pospolitym Zygopetalum intermedium i rośliny w wielu kolekcjach są mylnie oznaczone. Najłatwiejszą do zauważenia różnicą jest to, że u Zygopetalum mackaii wewnętrzne płatki okwiatu są znacznie krótsze niż zewnętrzne zamiast być tej samej długości, wewnętrzna część warżki jest tylko lekko nierówna, a nie kędzierzawa, a dolna część prętosłupa jest gładka i nie pokryta włoskami. 


Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Zygopetalum jest storczykiem naziemnym o wzroście sympodialnym, o średnich i dużych rozmiarach: 36-58 cm wysokości.

Pseudobulwy:

Pseudobulwy mają 5-8 cm wysokości i 3-5 cm średnicy. Jasnozielone i gładkie, gdy są młode, w miarę starzenia stają się żółtozielone i bardzo pomarszczone z długimi bruzdami. Młode pseudobulwy są chronione przez dwa lub większą ilość tworzących pochwę przylistków, które rosną u podstawy pseudobulwy. Przylistki te z wiekiem usychają i stają się włókniste.

Liście:

2-3 skórzaste, o kształcie lancetowatym, jasnozielone liście z widocznymi nerwami wyrastające z wierzchołka pseudobulwy. Mają 30-50 cm długości i ok. 5 cm szerokości z długim, ostrym wierzchołkiem.

Kwiatostan:

1 silny, wzniesiony prosto kwiatostan, który może osiągać do 100 cm długości, wyrasta u podstawy pseudobulwy spomiędzy ochronnych przylistków u podstawy nowego odrostu.

Kwiaty:

5-10 kwiatów około 8 cm szerokości jest równomiernie rozmieszczonych na pędzie kwiatowym. Kwiaty często otwierają się równocześnie. Te woskowe kwiaty są trwałe i bardzo pachnące. Zewnętrzne i wewnętrzne płatki okwiatu często zakrzywiają się do środka, lecz na wierzchołkach zazwyczaj skręcają się na zewnątrz. Są one żółtozielone z dużymi nieregularnymi plamami barwy czerwonobrązowej lub bordowej. Duża, płaska warżka jest biała z nerwami w kolorze ciemnoczerwonym do prawie niebieskiego, rozchodzącymi się promieniście od podstawy. Żyłkowanie to może być pokryte niewielkimi włoskami, które są w tym samym kolorze co nerwy na całej ich długości, chociaż u niektórych roślin włoski te są prawie nieobecne.

Tłumaczenie: Mariusz Wójcik


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 21-23°C, nocą 13-14°C, z amplitudą dobową 8-9°C. Hodowcy twierdzą że rośliny te tolerują wyższe temperatury przez krótki czas bez niekorzystnych efektów.

Światło:

20000-30000 luksów. Większość roślin z rodzaju Zygopetalum wymaga względnie jasnego oświetlenia i nawet zdrowe rośliny nie kwitną, jeśli mają niedostateczną ilość światła. Przy właściwym oświetleniu liście roślin powinny być jasnozielone. Żółty odcień liści wskazuje na zbyt silne oświetlenie, podczas gdy miękkie, słabe i ciemnozielone liście wskazują na niedostateczną ilość światła. Wielu hodowców uprawia z sukcesem Zygopetalum w takich samych warunkach, jak Cymbidium.

Podlewanie:

Opady deszczu w okresie od wiosny do wczesnej jesieni są umiarkowane do silnych, lecz późną jesienią i zimą warunki atmosferyczne są w pewnym stopniu suchsze. W okresie aktywnego wzrostu podłoże uprawianych roślin powinno być stale wilgotne, lecz jesienią podlewanie powinno być stopniowo zmniejszane. Rośliny te nie powinny jednak nigdy być zasuszane.

Nawożenie:

W okresie silnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców stosuje jesienią nawóz o niskiej zawartości azotu a dużej zawartości fosforu. Polepsza to kwitnienie w następnym sezonie i wzmacnia nowe przyrosty przed zimą. Co kilka tygodni powinno się przepłukiwać podłoże (podlewając „na wylot") celem uniknięcia tworzenia się osadów mineralnych, zwłaszcza gdy stosowano duże dawki nawozów. Najpierw należy normalnie podlać rośliny, aby rozpuścić nagromadzone sole. Po około godzinie podłoże należy przepłukać wodą w ilości równej dwukrotnej objętości pojemnika. Przepłukiwanie w okresie całego roku jest ważne zwłaszcza tam, gdzie woda jest silnie zmineralizowana. 

Podłoże:

Rośliny zazwyczaj uprawia się w doniczkach wypełnionych względnie gruboziarnistym, przewiewnym i dobrze przepuszczalnym podłożu. Większość hodowców używa kory sosnowej lub mieszanki kory i dodatków utrzymujących wilgoć. Rose (1993) zaleca mieszankę równych części drobnej i średniej gradacji kawałków kory sosnowej z dodatkiem ok. 10% gruboziarnistego perlitu. Ponieważ storczyki te mają raczej duże i rozległe korzenie, to do ich uprawy zalecane są również duże i głębokie doniczki. Przesadzanie należy wykonywać, gdy zaczynają wyrastać nowe korzenie (w tym czasie nowe przyrosty dorastają już zwykle do połowy wysokości dorosłej rośliny) lub natychmiast po przekwitnięciu.

Wilgotność powietrza:

Około 80% przez większość roku, zimą i wczesną wiosną spadająca do około 75%.

Okres spoczynku:

W okresie zimowego spoczynku średnie temperatury dnia powinny wynosić 16°C, a średnie nocy 8-9°C, z amplitudą wahań dobowych ok. 7-8°C. Hodowcy twierdzą, że rośliny te znoszą spadki temperatur nawet do 0°C przez krótki czas, lecz lepiej jest jeśli nie są wystawiane na tak ekstremalne warunki. Mimo, że opady deszczu w okresie zimowym są niższe to jednak są one regularne. Dodatkowa wilgoć jest dostępna także w postaci często występującej, obfitej rosy. Dlatego podlewanie uprawianych roślin powinno być zmniejszone tak aby były one w pewnym stopniu przesuszone pomiędzy kolejnym podlewaniem, lecz nie wolno pozwolić aby wyschły zupełnie. Nawożenie powinno być ograniczone lub należy z niego zrezygnować całkowicie aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie.